De cyclus doorbreken – hoe CB stopte met het drinken van alcohol

 

Het einde van een tijdperk – het moment dat ik besloot te stoppen met het drinken van alcohol

 

Ik besloot te stoppen met alcohol nadat ik in het ziekenhuis was beland met een alcohol gerelateerde pancreatitis. Pancreatitis is trouwens geen feesttruc! Ik kon mijn hoofd niet optillen zonder te kotsen en ik had met alles gegooid dat ik kon vastpakken. Na ongeveer 10 dagen verliet ik het ziekenhuis, maar had duidelijk een evenwichtsstoornis naar links die wat oefening vergde om te overwinnen. Ik had een hersenbeschadiging opgelopen door het gezegde ‘drink tot je erbij neervalt’ letterlijk te nemen.

Ik was zo ziek dat het niet moeilijk was te stoppen met drinken nadat ik het ziekenhuis had verlaten. Enkele ervaringsdragers waren met me komen praten toen ik nog op het ziekenhuisbed lag. Ik besloot te stoppen met drinken. Het was hoog tijd om iets te doen aan mijn alcoholgebruik. Mijn drankprobleem was in de loop van de jaren geleidelijk gegroeid. Ik hield mezelf altijd voor de gek dat ik een ‘functionerende alcoholist’ was. Maar dat standpunt zou onder druk van vrienden en ex-geliefden veranderen in regelrechte ontkenning. Pas toen ik werd geconfronteerd met een hoge bloeddruk en de verwoesting voelde die alleen een ernstige ziekte kan veroorzaken, was ik eindelijk klaar om mijn leven om te gooien.

 

Ik had een aanhoudende gedachte in mijn achterhoofd;

‘later, als ik wat ouder ben, zal ik met mate kunnen drinken.’

 

De plotselinge impuls

 

Na 5 jaar geen druppel alcohol te hebben gedronken, in een goede gezondheid te verkeren, een heldere geest en stabiele relaties te hebben, kwam de idiote gedachte ‘de tijd geneest alle kwalen’ naar boven. Ik was in Darwin en naar een Aziatisch restaurant voor een curry. Het was een mooie steak curry. Sterker nog, deze curry was zo lekker dat ik eraan dacht: een glas rode wijn zou deze curry compleet maken.

Eén glas zou toch geen kwaad kunnen? Ik had tenslotte 5 jaar niet gedronken. Ik wist toch perfect hoe ik de drang moest bedwingen. Dus ik bestelde een huiswijn en ja hoor, het smaakte zodanig goed bij die curry dat ik me op de top van de wereld waande. Ik dronk die avond alleen dat glas rode wijn en wandelde met een heel blij gevoel terug naar mijn motel. Alles was goed… Ik had de gevreesde alcohol onder ogen durven zien en was geslaagd.

De volgende dag piekerde ik over deze gedenkwaardige gelegenheid en kwam tot de conclusie dat ik misschien, na 5 jaren onthouding van alcohol, klaar was om verantwoord te drinken. Ik kwam echter helemaal niet in de verleiding om door te gaan. Later die dag liep ik langs de drukke bars in Mitchell Street op weg terug naar het motel en staarde een tijdje naar de vele gelukkige, onstuimige drinkers. Ik dacht bij mezelf : ‘kijk eens naar die menigte. Ik zou daar ooit bij zijn geweest. Maar ik kan niet genieten samen met hen omdat ik een ziekte heb waardoor ik niet meer kan drinken.’ Hierdoor voelde ik me even héél eenzaam en ongelukkig. Ik had moeten weten dat dit soort denken mijn oude vijand was en mijn geest in de val brengt. Ik liet het aan mij voorbijgaan.

 

Dat ene glas rode wijn was de start

van een 4-jarige binge van ups, downs en almachtige dingen

 

De volgende dag keerde het zeurende verdriet terug en besloot dat ik klaar was om 1 of 2 biertjes te proberen. Ik was niet echt een wijndrinker. Ik was al tijdens mijn tienerjaren een bierdrinker en dit zou een echte test zijn. Die eerste keer had ik maar 2 biertjes op, maar dat was genoeg om me na 5 jaar een beetje kribbig te maken. Toch was ik nog steeds trots op mezelf dat ik opstond en de bar verliet voordat ik dronken werd.

Terug naar waar ik begon

 

Om een lang verhaal kort te maken, binnen de 3 maanden dronk ik terug even veel zelfs meer dan ik ooit in de 5 jaren daarvoor had gedronken. Dat ene glas wijn was de start van een 4-jarige drankbui van ups en downs. Mijn geest vond gedurende die 4 jaar allerlei redenen om te drinken. Uiteindelijk belandde ik terug in het ziekenhuis tijdens een tussentijds bezoek.

Deze keer ging het niet om een pancreatitis, maar over puur alcoholmisbruik. Ik woog nog maar 60 kg (normaal 75-80kg) en was zo zwak dat ik amper 5 meter kon lopen om dan op de grond te gaan zitten om op adem te komen. Ik woonde toen op het platteland en moest een hele afstand afleggen om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig kon ik beroep doen op een vriend van me die me naar de spoed bracht. Ik nam een laatste slok van mijn vermomde fles appelsiensap, doorspekt met rum terwijl ik door de ingang van het ziekenhuis liep en gooide de fles weg.

Ik meldde me aan bij de spoed en werd meteen naar een kamer gebracht voor observatie. De Indiase arts die mij toestand beoordeelde, merkte op dat ik enkele boeken over het Boeddhisme bij me had en was als hindoe tijdens het gesprek hier heel blij mee. Hindoes zijn erg ruimdenkend en accepteren andere geloofsovertuigingen. Hij vertelde me dat mijn lever me zou verlaten. Hij zei dat het aantal enzymen, dat idealiter tussen de 30 en 50 zou moeten liggen, meer dan 400 was… Het hoogste aantal dat hij ooit had gezien of gehoord. Hij was er zo goed als zeker van dat ik levercirrose had, maar we zouden afwachten.

Een tweede kans

 

Na 5 dagen ziekenhuis kwam mijn bevriende arts opgewonden binnen en vertelde me: “Meneer CB, uw lever houdt van u”. Ik was net zo opgewonden en vroeg of het aantal enzymen opnieuw normaal was waarop hij zei “Neen, dat is het niet”. Het waren er 2000, maar het gaat de goede kant op. Een drugswerker kwam naar me toe. Ze was erg bezorgd en meelevend. Ik besloot de draad in mijn leven terug op te pakken, maar was er van bewust dat ik het deze keer niet alleen kon. Ik had meer tools nodig om nuchter te blijven.

De lieftallige alcoholwerkster zette mij op een wachtlijst van 3 verschillende afkickcentra. Het bleek dat de wachtlijsten erg lang waren. Geduld hebben was de boodschap. Ik heb 2 maanden gewacht zonder antwoord van de 3 centra. Ondertussen was ik terug aan het solliciteren voor een job die een goedbedoelende kennis mij had aangeboden. Hij had tegen mij gezegd dat ik de alcoholduivel al 5 jaar eerder had overwonnen en dat ik gewoon terug weer aan het werk moest. Hij en zijn staf zouden mij steunen.

Dit was een heel genereus aanbod. Ik was hem heel dankbaar, maar diep vanbinnen besefte ik dat er deze keer meer tools nodig waren om nuchter te blijven. Ik wilde niet opnieuw 5 jaar naar de vaantjes helpen  en hervallen in mijn oude gewoonten. Maar zonder bericht van één van de ontwenningsklinieken en door het leuke voorstel van mijn kennis stond ik op het punt om het werkaanbod te aanvaarden. Gelukkig kreeg ik juist op tijd een telefoon van één van de revalidatiecentra dat ik mocht komen om een programma te volgen. Ik twijfelde geen moment en binnen de week was ik in opname.

Als je het hebt geprobeerd en van de wagon bent gevallen, spring er terug op. Het is geen mislukking, maar een nieuwe stap in het proces.

 

Ik kreeg een openbaring een week voordat ik de ontwenningskliniek verliet. Ik had letterlijk het gevoel dat mijn hersenen aan het bewegen waren in mijn schedel en dat er op magische wijze een groot gewicht van mijn schouders was verdwenen. De counselors hadden mij allemaal gezegd dat ik het zou beseffen wanneer het tijd was om met de therapie te stoppen. En ze hadden gelijk. Maar ik had niet de absolute openbaring verwacht die met de kennis kwam. Ik besefte dat ik niet meer hoefde of wilde drinken.

Voorgoed stoppen met alcohol

 

Diep vanbinnen wist ik dat ik de rest van mijn leven geen druppel alcohol meer zou aanraken. En ik kon het open en eerlijk zeggen! Ik ben nu 68 en bijna 9 jaar nuchter. Ik durf nog steeds hardop zeggen dat ik nooit nog alcohol zal drinken.

Als ik één of twee dingen zou kunnen vertellen tegen iemand die denkt dat de strijd te zwaar is: als je geprobeerd hebt te stoppen en je bent terug hervallen, neem de draad terug op. Herpak je! Het is geen mislukking. Het is een nieuwe stap in het proces. Denk op lange termijn! Onderschat nooit die knagende craving OF dat ene glas wijn. Of misschien moet je gewoon wat meer doormaken voordat je er klaar voor bent. Ik leed erg aan klinische depressie samen met alcoholafhankelijkheid. Beide aandoeningen verdwenen toen ik vastbesloten werd en mij volledig concentreerde op mijn herstelprogramma en de aangeboden hulp accepteerde.

Als een idioot als ik met een zwakke wil dit doel kan bereiken, kan iedereen het. Je kunt het niet alleen. Wel als je goed nadenkt en hulp accepteert. Laat je dan nooit afleiden door de problemen of programma’s van andere mensen. Leg je hoofd neer , volhard en concentreer je op je eigen programma en hou vol totdat het werkt.

Veel geluk!

Oh en nog iets: leer van jezelf te houden. Ja, met al je zwakheden en uitspattingen.

Volhouden! Een schitterend leven vol kleuren, smaken en vrijheden wacht op je indien je volhardt. Ik kan zeker zeggen dat ik er ‘nu’ sta.