Op 29 januari van dit jaar heb ik besloten om mee te doen aan “Tournee Minerale”.
Eerder uit zelfzorg dan als uitdaging. Het was namelijk een bewuste keuze om even na te denken over mijn- te vaak destructieve drankmisbruik.
Na jaren liederlijk leven voelde ik me niet meer lekker in mijn vel.
Wat ooit begon in mijn puberjaren als experimenteel gebruik, werd al vlug -weliswaar jaren later- herleid tot zatte weekends en evenzeer gelegenheidsdrinken tijdens de gewone werkdagen. Niet obsessief of problematisch, maar genoeg om telkens toch de grens te overschrijden.
Gaan studeren zette ook geen zoden aan de dijk, drie maal per week op café gaan tot een gat in de nacht, waar de alcohol rijkelijk over de toonbank vloeide, laat staan de vele cantussen waar ik aan participeerde om er toch maar bij te horen.
Zat zijn was eerder regel dan uitzondering. Het weekend was werken geblazen als jobstudent om de wekelijkse uitgaven aan drank toch maar te kunnen bekostigen. Toen was alles een zorgeloos bestaan, de tijd van je leven, de vrijheid, niemand die je regels oplegt, je eigen studentenleventje leiden. Ik wist toen al dat ik het jaar niet zou beëindigen met vrucht. Er waren geen limieten, daags voor een tentamen zat ik in de kroeg met een halve liter voor mij, wat kon er verkeerd gaan? Ik was tenslotte baas over mijn eigen leventje! Wat een luxepositie! Na drie jaren van studeren hield ik het dan ook voor bekeken…mijn ambitie om journalist te worden had ik opgeborgen.
Dan het maar over een andere boeg gooien, en hotelschool volgen in volwassenen-onderwijs. Een openbaring, ik had mijn draai gevonden! Maar dit ontaarde uiteindelijk ook tot drinken na schooltijd, meestal dagelijks. Gelukkig volharde ik mijn studies en slaagde ik met onderscheiding! Ik was klaar om de culinaire wereld te ontdekken, toen 23 jaar oud. Na stages te volgen ging ik uiteindelijk gaan werken in de keuken, ik had de microbe te pakken en vond voldoening in mijn job, desondanks de soms late afterparty’s met collega’s. In onze verlofdagen gingen we ons dan ook meestal gaan bezatten in de Gentse Overpoort, toen nog de uitgaansbuurt!
Echter na een jaar gaf ik er de brui aan en besliste om een studentencafé te gaan uitbaten samen met mijn broer (die al twee café’s had). Ik was toen 24 jaar. Vreugde om terug in het studenten-leven te vertoeven, heimwee naar toen ik student was, maar dan aan de andere kant van de toog! Cantussen deden we mee, want als “peter” moet je uw studentenclubs steunen. Zeker als je met vier clubs zit die aan de (bijna) grootste faculteit van UGent verbonden zijn. Meedrinken maakt het natuurlijk allemaal wat gezelliger en na de nachtshift nog even doorhangen met collega’s/cafébazen was dagelijkse kost, tot in de vroege ochtend, en dan werd er vrolijk met sterke drank omgegaan. Katers kenden we niet meer, doorspoelen die handel…met -natuurlijk- alcohol!
Na vier jaar had ik het gehad en was het terug naar de keuken, hopend op weer een béétje stabiliteit in mijn leven. Maar niets was minder waar. Het was even aanpassen om terug overdag te werken, maar dat wende vlug. Maar tijdens mijn verlofdagen lag ik meestal laveloos in de goot, vettigheid te eten, overdag was slapen om, eens ontwaakt, de katers door te spoelen met “alweer” alcohol. Het werd meer ‘a way of living’, ik verlangde naar de dag dat ik zat kon zijn, het deed me niets. De mensen om me heen wisten dat, ik nam er vrede mee dat niemand me kon raken.
Toen ik jaren later op de spoed werd opgenomen, afgevoerd door de MUG, met 4 promille in mijn bloed, pas dan heb ik ‘eens’ twee weken niet gedronken. Ook ‘eens’ vijf weken daar ik een ongeval had veroorzaakt in zatte toestand, mijn rijbewijs moest inleveren en bloedproeven verplicht moest afleggen om mijn CDT-waarden te meten om mijn rijbewijs terug in ontvangst te mogen nemen.
Toen ik 1 jaartje op michelin-niveau ging werken was alcohol uit den boze, af en toe was mogelijk. Ik kon me niet permitteren om met een kater te staan als je 17u per dag alles van jezelf moest geven. Na 11 maanden werd ik met een paniekaanval opgenomen in de spoedafdeling. Gevolg: “chronische stress” en veertien kilo vermagerd. Een opname van tweeënhalf weken belette mij “uiteraard ” niet om toch maar naar de cafetaria te gaan om daar een Leffe en Duvel te nuttigen voor etenstijd, weliswaar in ’t geniep. Na een revalidatie van enkele maanden met stressverlagende medicatie ging ik terug aan het werk.
Deze keer een rustigere job minder stress gerelateerd. Maar de drank bleef de bovenhand nemen. Zatte avonden, coke snuiven, sterke drank, niets was teveel. Een einde-contract leidde tot een periode van stempelen. Ik verveelde me, had geen zin om te werken of een job te zoeken, zat bijna dagelijks in de kroeg, spendeerde praktisch mijn ganse uitkering aan slecht eten, drank en sigaretten. Ik kon nog net mijn huur en brandstof voor mijn auto betalen. Na maanden van eenzaamheid, neerslachtige gevoelens, nachtelijk zuurbranden, de zogenaamde “ochtendkotsjes”, tot laat in de namiddag slapen, depressieve klachten, enz. moest ik een knoop doorhakken die mijn nare gevoelens zouden doen verdwijnen.
Ik besloot dit enge gevoel te bannen -toch tijdelijk- en deel te nemen aan ‘Tournee Minerale’. Wat zou dat geven? Eén van mijn grote angsten is leververvetting, laat staan cirrose…Het gedacht alleen al maakte mij zwaar onrustig tot slapeloze nachten en heuse piekermomenten als gevolg. Na enkele weken van afkickverschijnselen begon het beter te worden. Ik besloot de lijn door te trekken tot zes weken zonder alcohol. Ik voelde mij dermate beter in mijn vel dat ik besloot om door te gaan met nuchterheid.
Ondertussen, vandaag, ben ik 5 maanden nuchter.
Het is geen strijd meer, ik heb er geen behoefte meer aan. De corona crisis heeft hier niéts mee in de pap te brokken, want toen was er nog geen sprake van de pandemie. Mijn neerslachtige gevoelens zijn weg, mijn angsten grotendeels verdwenen, er zijn nog dagen dat het eens wat tegenvalt maar bij wie niet… Maar alcohol heeft daar niets meer mee te maken. Ik hoop van harte dat ik het volhoud om niet te drinken. Mijn leven is drastisch verbeterd en gelukkig zijn er veel mensen die me steunen en trots op me zijn. Nu nog de juiste persoon vinden om mijn leven mee te delen en het plaatje kan wel eens compleet worden. Alvast bedankt want “Heden ben ik nuchter”!
