Dit is hoe iets wordt gedaan. Een stap, dan de volgende, dan de volgende. Dit is hoe dit artikel wordt geschreven: ik typ een woord, dan nog één en dan nog één. De woorden vormen zinnen. De zinnen vormen een alinea. Een artikel schrijven lijkt moeilijk, maar een woord schrijven en dan nog een woord is niet moeilijk. Wanneer je op deze manier naar een probleem kijkt wordt het een stuk eenvoudiger. Een leven lang nuchter zijn leek onmogelijk, maar een moment nuchter zijn was dat niet. Dus ik deed het, ik deed opnieuw en ik deed het opnieuw.
Ik besloot iets nieuws te proberen: ik beloofde mezelf niet meer dat ik nooit meer zou drinken. Ik deed geen grootse uitspraken ; Ik maakte mijn bedoeling aan niemand kenbaar.
Ik besloot iets nieuws te proberen: ik beloofde mezelf niet meer dat ik nooit meer zou drinken. Ik deed geen grootse uitspraken ; Ik maakte mijn bedoeling aan niemand kenbaar. Het was me al zo vaak niet gelukt. Het idee dat mijn hele leven voor me uitrolde zonder een glas zijdezachte rode wijn met mijn vrienden, een streekbier op een terrasje, of het happy hour-gejuich met mijn collega’s – deed me huiveren. Feestdagen, verjaardagen, zomer, herfst, winter, lente. Hoe lukt dat zonder alcohol?
Wat als ik opa zou worden? Op met pensioen ging? Wat als ik uitging met iemand die van goede whisky of bier hield; hoe zit het met het volgende grote klantendiner? Tuurlijk, ik zou het deze week kunnen redden, of de volgende, en misschien zelfs langer dan dat… maar voor altijd? Wat betekende dat eigenlijk?
Na mijn eerste coachinggesprek kwam mijn vrouw naar me toe, nam mijn handen in de hare en zei met stralende ogen: “Je hoeft nooit meer te drinken!” . Ik dacht: moet ik me daardoor beter voelen? Ik wilde niet dat ik nooit meer zou drinken. Ik wilde normaal drinken. Redelijk. Ik dacht dat er iets mis met me was, omdat ik geen opluchting voelde bij haar woorden. Maar er was niets mis met mij – ik was er gewoon nog niet.
En ik was er die volgende ochtend nog steeds niet in de trein. Dus stopte ik met doen alsof ik dat was. Ik stopte met doen alsof, punt. Ik kon nog niet voor altijd stoppen.
Ik heb me niet voor altijd, of zelfs voor morgen, geëngageerd. Alleen voor vandaag.
Ik heb me niet voor altijd, of zelfs voor morgen, geëngageerd. Alleen voor vandaag. Ik zou alleen vandaag niet drinken, alleen op dit moment. Ik herinnerde me nog iets dat een nuchtere vriend tegen me zei: “Als je morgen wilt drinken, dan kan dat. Dat kunnen we morgen beslissen. Vandaag de dag echter niet. Dat is alles.”
Het was de kleinste stap. De kleinste verschuiving. Bijna alsof er niets was veranderd. Ik weet niet meer hoe de rest van die dag is verlopen, maar ik weet dat ik niet heb gedronken. En nu, bijna vier jaar later, nog steeds niet. Ik zei niet : “ Ik zal nooit meer drinken”. Ik zei wel: “ Ik zal nu niet drinken, wat er ook gebeurt”. Ik heb uiteindelijk al het nodige gedaan om hetzelfde te kunnen zeggen in het volgende moment, de volgende dag, en de volgende, en de volgende. Niet omdat ik voor altijd gestopt was, maar omdat ik eindelijk besefte dat de toekomst op een aantal nu’s was gebouwd, en dat was het dan.
Af en toe als ik dit deel van mijn verhaal vertel, krijg ik de commentaar : “Oh, dus je zegt dat we gewoon moeten laten gebeuren wat er gebeurt en niet proberen ons leven vorm te geven”. ? Mijn antwoord is nee. Dat is niet wat ik zeg. Wat ik wil zeggen is dat iedereen die de pijn van het vagevuur kent, weet dat er niet zoiets bestaat als de toekomst als het ‘nu’ je bij de keel heeft. Ik weet dat het idee van “ik zal nooit meer drinken”… hetzelfde is als de stem die me vertelde, het is maar één drankje…
In “De kracht van het nu” zegt Eckhart Tolle: “Je uiterlijke reis kan een miljoen stappen bevatten; je innerlijke reis heeft er maar één: de stap die je nu zet.” Ik heb ontdekt dat dit waar en nuttig is omdat het betrekking heeft op iets waarvan ik ooit zeker wist dat het onmogelijk voor mij was, maar dat ik nu keer op keer doe en zal blijven doen.
Dag na dag. Uur na uur. Moment na moment.
Nog een fijne dag !!
